Voorbereiden op een noodsituatie
De afgelopen weken dacht ik vaak aan mijn vader. Zeker toen het boekje over een noodsituatie nu echt bij mij in de bus viel en ik het las.
Mijn vader was er al vroeg bij met een noodpakket. Sterker nog; wij hadden altijd gasmaskers en scheepsbeschuit in huis vroeger en cash geld. Ik vond dat altijd heel normaal. Mijn vader had de oorlog meegemaakt en leefde volgens het principe beter mee verlegen dan om verlegen. Voor ieder kind kocht hij bij de geboorte een gouden tientje dat inderdaad in de loop der jaren alleen maar meer waard werd. Ik weet niet meer wanneer ik het van hem kreeg maar ik heb het natuurlijk nog. Ik kocht voor mijn Mannen trouwens ook zoiets, en ze zijn er steeds blijer mee.
Hierover staat niets in het boekje natuurlijk maar in plaats van cash geld kan zoiets van waarde ook handig zijn. Zelf heb ik ook wat voorbereidingen getroffen; flessen water, eten dat houdbaar is, batterijen, kaarsen, desinfecterende gel, wc en een noodradio. Gereedschap hebben we hier altijd in huis.
Van mijn buren weet ik dat zij ook goed voorzien zijn, daar maak ik me geen zorgen over, en zij niet over ons. We kunnen van elkaar op aan als het moet en dat is een fijn idee. Er wonen veel vrienden in de buurt en nog niet met iedereen heb ik het erover gehad maar ik neem aan dat iedereen wel iets van voorzorgsmaatregelen neemt.
Je kunt je er natuurlijk niets bij voorstellen maar alles wat ik nu normaal vind is dat niet meer normaal. Bellen zal niet gaan, mailen en een stukje schrijven zoals nu, al helemaal niet. Gek idee natuurlijk. Toch doet zo’n boekje iets met je en een mogelijke dreiging zeker ook. Ik tank eerder de auto vol, zorg dat mijn telefoon steeds opgeladen is.
Natuurlijk wonen we hier in Zeeland in een regio waar veel boeren zijn die eten verbouwen dus dat baart me het minste zorgen. Wel wanneer het langer gaat duren en de supermarkten worden geplunderd maar daar denk ik liever maar niet aan. Wanneer de stroom uitvalt valt de diepvries ook uit en daarvoor heb ik extra brikketen in huis, ik steek de barbecue gewoon aan en mensen uit de buurt kunnen hun spullen ook komen garen en braden. Dat moet lukken.
Gekke gewaarwording dat zoiets kan in deze wereld van nu en voor mijn Mannen vind ik het nog erger dan voor mezelf. Ze wonen klein en hebben denk ik niet veel op voorraad. Hoe krijg ik ze hier wanneer de pleuris uitbreekt. Dat is mijn grootste zorg eigenlijk.
Ik red het wel die eerste 72 uur samen met Man de buurtjes en vrienden uit de buurt. Maar hoe doen zij dat in de grote steden waar zij wonen? Een goed moment om dit tijdens Kerstmis te bespreken, want ondanks dat Kerstmis het feest van het licht en vrede is, is dit in onze wereld ver te zoeken.